در هر قرارداد بیمه، مفاهیم کلی متناسب با نوع بیمه تعریف می گردد. بیمه گذار باید اطلاعات کافی در مورد ارکان بیمه داشته باشد تا بتواند کاربرد هر کدام از آن ها در بیمه نامه درک نموده و با آگاهی، نسبت به امضای قرارداد اقدام کند. در ادامه قسمت قبل همین مقاله، به بررسی برخی دیگر از ارکان بیمه نامه ها خواهیم پرداخت.
۵- بیمه نامه
بیمه نامه سندی است که نشان دهنده توافق بیمه گر و بیمه گذار نسبت به شرایط مندرج در این سند است. عقد قرارداد باید کاملا رسمی و طبق قانون انجام شود تا هیچ کدام از طرفین نتواند تخلفی انجام داده و حق دیگری را نادیده بگیرد. در بیمه نامه باید مشخصات کامل بیمه گذار، بیمه گر، اموال بیمه شده، اعتبار قرارداد و… به صورت کاملا دقیق و شفاف بدون هیچگونه ابهامی ذکر گردد.
۶- سرمایه بیمه شده
در بیمه نامه هایی که برای اشیا همانند خودرو، تجهیزات کار و… در نظر گرفته می شود، بیمه گذار موظف است ارزش واقعی این اموال را در قرارداد بیمه ذکر کند تا در زمان بروز خسارت، بیمه گر برحسب همین مبلغ قید شده در بیمه نامه، جبران خسارت را انجام دهد. در این مورد دو حالت وجود دارد:
– اعلام ارزش کالا کمتر از ارزش واقعی آن
در صورتی که بیمه گذار ارزش کالا را کمتر از مقدار واقعی آن ذکر کرده باشد، بیمه گر نیز معیار خود را در زمان جبران خسارت براساس همین مبلغ قرار می دهد.
– اعلام ارزش کالا بیشتر از ارزش واقعی آن
اگر برای بیمه گر ثابت گردد که بیمه گذار تقلب نموده و ارزش کالا را بیشتر از مقدار واقعی آن تعریف کرده است در این صورت قرارداد باطل شده و بیمه گر هیچ تعهدی نسبت به بیمه گذار نخواهد داشت.
۷- مبلغ حق بیمه
بیمه گذار موظف است به ازای اموالی و مواردی که تحت پوشش بیمه قرار می دهد، مبلغی را به بیمه گر پرداخت نماید تا بیمه گر در زمان بروز خسارت، هزینه ها را جبران نماید. حق بیمه براساس تعداد خسارت های تحت پوشش بیمه گر، ارزش واقعی کالا و سرمایه، شرایط اقتصادی کشور و.. تعیین می گردد. بیمه گذار می تواند درخواست پرداخت اقساطی حق بیمه را داشته باشد که در بازه های زمانی منظم پرداخت کند.
دیدگاه
دیدگاهی وارد نشده است.